Er zijn momenten waarop je even niet meer weet hoe je verder moet. Te veel prikkels, te veel gedachten, en het gevoel dat je lijf continu “aan” staat. Het is precies in die momenten dat ik probeer stil te staan bij wat er gebeurt en stap voor stap de weg terug naar mezelf te vinden.

Vanaf het moment dat ik begon met bloggen is er veel gebeurd. Er kwam verdriet naar boven dat ik als meisje heb weggestopt. Pijn die ik jarenlang niet heb kunnen voelen, kwam ineens heel dichtbij. Hoe ik daarmee ben omgegaan?

Een stukje uit dat bericht bleef hangen: “Ik denk dat je dit al weleens gehoord hebt of er over nagedacht hebt." Je kunt cognitieve dissonantie ervaren als er iets ergs met je kind gebeurt, juist omdat de emotionele realiteit te zwaar is om volledig toe te laten. Het is een vorm van zelfbescherming die tijdelijk helpt overleven…”

Ik werd stiller, maar in mijn hoofd werd het drukker. Door alles wat er gebeurde, trok ik een muur op. Zo beschermde ik mezelf. Mijn hoofd werd een veilige plek, daar kon niemand bij. Daar kon ik alles uitspreken wat ik in het echt niet durfde te zeggen.

Het gevoel dat ik het allemaal alleen moest doen kwam deze week weer omhoog. Die pijn, dat verdriet, die boosheid allemaal gevoelens die ik toen niet durfde te uiten. Verdriet omdat mijn moeder er emotioneel niet voor mij kon zijn. Boosheid en zorgen omdat ze veel relaties had. Elke keer voelde het weer onveilig. Ik wist nooit wat die man zou doen (gelukkig niks), maar het gevoel van een veilig thuis was telkens even weg.

De dagen na het delen van mijn eerste twee blogs voelde als een achtbaan van emoties. Ik voel me blij, trots en krachtig dat ik deze stap heb gezet. Mijn website voelt als een stukje van mijzelf: de kleuren, het logo, de indeling, de illustraties alles klopt. Het is precies zoals ik ben. En de lieve reacties die ik heb gekregen… wauw. Ze raken me diep en geven me extra kracht om hiermee door te gaan.